آیت‌الله علی اسلامی، امام جمعه تاکستان و نماینده مردم استان قزوین در مجلس خبرگان
نظم نماز ارزش آن را مضاعف می‌کند
نماز، مهر عبودیت و بندگی در درگاه خداوند متعال است. نماز قربانی هر اهل تقواست. نماز وسیله معراج بنده خدا به ملکوت و آسمان‌هاست. نماز وصل‌کننده مخلوق کوچک به خالق بزرگ و حلقه وصل بین خالق و مخلوق است. مبدأ کوچک را به مبدأ بزرگ و اعلی وصل می‌کند. وقتی مبدأ کوچک از خود چیزی ندارد، اگر بخواهد دارای چیزی شود، باید به مبدأ هستی وصل شود؛ کار نماز همین اتصال است؛ قدرت دادن و نیرو بخشیدن به ذرات انسان‌هاست که از خود چیزی ندارند و خالق هستی این اجازه را داده است تا این ذرات با «الله کبر» و با هر مجموعه اعمالی که با تکبیر شروع می‌شود و با تکبیر پایان می‌یابد، با خالق و آفریدگار خود ارتباط بگیرند و به راز و نیاز بنشینند. ولی مهم این است که انسان این وصل و این اتصال را با توجه به جا بیاورد و به آن عنایت داشته باشد و اهمیت بدهد.
خداوند واجبات این نماز را در اوقات معینی قرار داده است؛ یعنی انسان نظم خود را با خدا داشته باشد و در عبادات خود، نظم را کنار نزند. اگر این نظم رعایت شود مانند زمین لخت و دشت آماده‌ای می‌ماند که در وقت معین آبش دهند و انرژی خورشید به آن برسد و آن زمین، حاصلخیز می‌شود؛ اما اگر در وقت معین آب به این زمین نرسد هرچند انرژی خورشید به آن برسد، این زمین خاصیت خود را از دست می‌دهد و محصولی به مردم نخواهد داد؛ چون آب دادن به این زمین باید به‌موقع باشد. واجبات نماز هم وقت نماز است. باید نماز را در وقت نماز ادا کرد. این نظم ارزش خاصی دارد؛ به غیر آنچه در خود نماز محفوظ است، نظم نماز ارزش آن را مضاعف می‌کند.
نماز از هر ناحیه اهمیت ویژه‌ای دارد و بزرگان ما در مشکلات زندگی به سراغ نماز می‌رفتند؛ مانند ابن‌سینا که هر وقت مشکلی داشت، دو رکعت نماز در مسجد جامع می‌خواند و حلقه وصل را به جا می‌آورد و این وصل و اتصال، مشکل او را حل می‌کرد. در این سن محدود خودم می‌دیدم که بزرگان دین از جمله حضرت آیت‌الله حکیم (رحمه‌الله علیه)، مرجع علی‌الاطلاق شیعه، دو رکعت نماز قبل از تدریس در نجف کنار صحن شریف علوی می‌خواند. پس از آن آثار خضوع و خشوع در این مرد دیده می‌شد. استمداد از رب متعال بود که این مرد بزرگ را به کرسی اجتهاد و تدریس فقه رسانید.
خدا همه ما را اهل نماز اول وقت قرار دهد، ان شاءالله.
